Postdruif
Weet je, toen ik nog wereldleider was, dus echt de baas over alles en iedereen, toen had je nog geen sociale media. Dus ook geen Twitter. Dat blauwe olijke vogeltje dat de indruk wekt met goede bedoelingen van hier naar daar te fladderen in een poging tot een goed gesprek, een flauwe grap of een mening zonder pijnlijke schade. Gewoon, zo voor de vuist weg een beetje tweetpraten. Maar het diertje blijkt vleugellam, eigenlijk al sinds het haar vleugels uitsloeg. Al was het toen heel moeilijk voor te stellen dat een weldenkend mens serieus gebruik zou maken van zo'n raar microblog-systeem om de wereld eens flink op te stoken. Wat ook klopt; geen weldenkend mens zou dat doen, echter... Ach, u weet zelf.
Hoe dan ook, in mijn tijd hadden we alleen een witte vredesduif. Niet dat we die ooit de wereld instuurden. Stel je voor. Iedereen tevreden, eerlijk en goed voor de eigen omgeving. Een rimpeleffect van blijdschap. Nee zeg, hou op, daar hadden we gelukkig die belachelijke hippies voor. Die hielpen eigenhandig dat hele Peace en Love idee om zeep. Mooi hoor, hoe dat werkt met een beetje handig poppenspel. Al raken die verdraaide touwtjes ook snel verstrikt, dat wel.
Het waren interessante tijden in ieder geval. Er gebeurde nog eens wat en soms zelfs iets verrassends. Tegenwoordig is alles zo saai en voorspelbaar. Wat wil je ook met van die fantasieloze twitterende minkukels die denken dat de Olympus nog te bescheiden voor ze is. Nee, eerlijk gezegd, ik houd mijn hart vast voor wat dit dobberende planeetje nog te wachten staat. Mijn tijd zal het wel duren, ik zit hier best met een prima uitzicht vanuit mijn ivoren toren. Let the games begin!