Priklimonade
Ik loop de hele dag al met kromme tenen en daar ben ik een beetje klaar mee. Daarom maar weer even wat stoom afblazen. En lees gerust door, ik probeer het rustig te houden.
Wat een rarigheid met dat inenten. Ik begrijp gewoon niet, nee ik wil niet begrijpen, waarom er zo ongelooflijk veel heisa van wordt gemaakt. Bizar. Een tergend sneu mediacircus en zelfs Willie moet er bijna van huilen. Iedereen met z'n kop op de foto terwijl ie een prik krijgt. En maar blij zijn. Een ommekeer, een kantelpunt. Nou, het is vooral ziek.
Ondertussen wordt volledig uit het oog verloren dat dit allemaal nooit nodig was geweest als we ons als nette tweebenige planeetbewoners hadden gedragen. In balans met de omgeving. Dieren, oerwouden en andere tweevoeters met rust laten. Alleen gebruiken wat je nodig hebt en grensoverschrijdend eerlijk delen. Maar ja. Ik geloof blijkbaar in sprookjes.
Dus huppekee, prik erin en recht vooruit alsof er niets aan de hand is. De afgrond begroet u schaterlachend.
Over geloof gesproken. De overbuurvrouw strooit dagelijks het overgebleven brood over het balkon. Dat doet ze liefdevol, dat moet gezegd. Verspilling is geen optie volgens haar religieuze overtuiging. Mijn overtuiging die niets moet hebben van religie en denkbeeldige vriendjes is dat je verspilling inderdaad niet moet willen, maar dat je dat beter op een andere manier kunt oplossen. Ik gun het de zwermen vogels en het muizen- en rattengebroed van harte, maar het is op z'n minst vragen om overlast in welke vorm dan ook. Plus, de dieren gaan dood van ons voer – niet voor niets hebben we zelf ook allerlei gezondheidsproblemen die aan ons voedsel zijn gerelateerd. Hoe dan ook, misschien is het een idee om gewoon niet teveel eten te maken. Of om wat er overblijft naar een gft-bak te brengen. Te composteren voor gemeenschappelijke stadstuin misschien. Ja, sprookjes, ik weet het.
En toch gun ik de overbuuf ook dit moment van de dag. Het is waarschijnlijk het enige moment dat ze oprecht wordt gezien, niet alleen door mij, maar vooral door onze vlieg- en trippelvrienden. Want ik geloof wél dat zij verder voor vanzelfsprekend wormvormig aanhangsel des huizes wordt gezien, daar achter de vitrage aan de overkant. Precies, ze is een vrouw die uit geloofswaan binnen moet blijven – bidden en schoonmaken.
Kijk, nu staat ze achter het raam, gordijn iets opzij. Kijken of alles wel netjes wordt opgegeten. Ze glimlacht tevreden. De meeuwen krijsen hun suikerdiplied en storten gillend ter versteende aarde. Het is een ratjetoe.