Regendans
Normaal mijd ik door de regen lopen of fietsen als de pest. Maar gisteren wandelde ik met veel plezier een klein uurtje door het park. De regendruppels waren dik, maar met weinig. Of, met een beetje kromme fantasie, zoals ze bij Sparta zingen: we zijn met weinig, maar gek!
Het park blijkt een enorme puinhoop. De gevolgen van picknick en barbecue, rondjes renners en door waanzin gedreven push-uppers. Opruimen is niet het sterkste punt der mensjes. Het zij zo. Deze keer zucht ik, voel mijn gal opborrelen, haal mijn schouders op en adem lang uit.
Ondanks de zooi regent het nu een oase van rust. De vogels lekker druk, de eenden dobberen wat rond of zitten aanstellerig ineengedoken aan de kant. Meeuwen chillen 'm hard op de paaltjes die uit het water van Benedendiep steken. De stevige regendruppels lessen de ergste dorst van de bovenste bladeren. Alles daaronder moet nog even geduld hebben net als de kurkdroge grond. Al zal dat nu, een dag en buien later, inmiddels wel anders zijn.
Het lawaai van de stad dat de afgelopen weken weer steeds meer aanzwelt lijkt tijdens de wandeling verder weg dan anders, alleen dat is al een feest. Al met al liet ik mij prikkelen door de artificiële natuur.
's Middags bakten we ze bruin. Veganistische brownies. Ze waren (en zijn) goddelijk. Ongetwijfeld door het magische ingrediënt vriendschap dat er door onze lieve vriendin aan is toegevoegd.
Het was een middag zoals ik de middagen graag heb. Goed gezelschap, praten, lachen, muziek. En een baksel als kers op de taart.
Tussen de ochtend en de middag wachtte nog iets moois. Ons was namelijk al verteld dat er op dinsdagmiddag door een warmbloedige fan een prachtige bos bloemen en een kaart waren afgegeven in de boekhandel. Logisch, als je allebei met regelmaat tussen die boeken ronddoolt dan is het niet raar dat onze fans ook daar opduiken. Het zijn nu eenmaal slimme mensen, stuk voor stuk (ik houd graag iedereen te vriend, of ligt het er nu te dik bovenop?).
Hoe dan ook, we moesten geduld hebben, want pas gisteren was het weer boekhandeltijd. En zo kwam de vrouw met de S. gisteren met een weelderige bos bloemen en een kaart vol warme woorden thuis. Over kersen en taart gesproken.
Of het allemaal nog niet genoeg was, ik geef de schuld aan de adrenaline, speelden we voor de bezoekende vriendin nog voor het bakken aanving een nummer in aanbouw. Inderdaad, het moet allemaal niet gekker worden.
Hoogste tijd om af te sluiten met de woorden uit de tekst van Anne Clark: it rains even harder now (Our Darkness).
#waanvandedag #mankes #muziek #video #anneclark #sparta #vriendschap #100DaysToOffload