Resonantie
Ik wist het dus ook niet, maar de familienaam Hitler betekent hutbewoner. En waarom moet ik aan die onzalige markeerstiftvlekonderjeneus denken? De datum van vandaag hangt samen met de geboorte van de wereldontwrichtende loot aan de stam van die inmiddels uitgestorven familieboom. Ik heb nu eenmaal een geheugen dat iets doet met cijfertjes en data. Totaal willekeurig ook. Dus dat ik soms bij mezelf denk: waarom zou ik dat onthouden? De wegen van de chemische grijze massa zijn ondoorgrondelijk, zo blijkt maar weer.
Gelukkig is er vandaag ook wat te vieren, iets met levenslicht en meer van die gekkigheid. Terwijl ik dit typ ben ik ook mijn meest recente en wederom met volle overtuiging totaal ontoegankelijke meesterwerk aan het uploaden naar Bandcamp. Wat?
Nou, voor wie mij als solist kent: The Weak And The Strong heeft een gloedjenieuw album met de naam Resonanz. Deels geïnspireerd door de gelijknamige filosofie van Hartmut Rosa. En ook de door mij op mijn blote knietjes aanbeden halfgod en tevens onuitstaanbare Michael Gira doet voorzichtig een toefje mee vanwege de anekdote dat hij voorafgaand aan elk Swans-optreden de akoestiek van de zaal volledig onderwerpt aan alle mogelijke trillingen. Daar waar het resoneert, daar doet hij wat mee. Het wordt als het ware gebruikt als onderdeel van het optreden. Opgaan in de ruimte, de boel in beweging brengen en meebewegen. Soms tot het pijn doet. Nou, daar kan ik mij wel in vinden, dat soort auditieve gelaagdheid. Experimenteren maar, schilderen met geluid. Alles op gevoel. Tot licht en donker samenvallen, vervloeien, verdampen.
Terugkomend op de filosofie. Daar zit het in de vervreemding die we onszelf aandoen door de rat race die we hebben gecreëerd, de continue stroomversnelling waarin wij ons bevinden. De kloof tussen willen en moeten die steeds groter wordt. Hartmut Rosa gebruikt het begrip resonantie (resonanz) om “ons in staat te stellen om ons weer zinvol te verbinden met de wereld.” Mijn interpretatie is ook dan het meebewegen, meetrillen, of wel het resoneren met de omgeving. Misschien om weer op adem te kunnen komen. Misschien om volledig op te gaan in het grotere geheel. Nietig versus allesomvattend. Weet ik veel. Maakt allemaal niet uit, ik werd erdoor geraakt.
Nu is het allesbehalve rustgevend hoor, dat ontoegankelijke Resonanz van The Weak And The Strong. Het borduurt gezellig voort op het voorgaande werk. Nog steeds experimenteel en zeer duister. Ik geef toe, het is zware kost. Trilling gegarandeerd. Of zoals de vakvrouw – die na mijn opname- en mixsessies de mastering voor haar rekening nam – Selma Peelen zei: “voor iemand die niet van horror houdt, maak je best wel horrormuziek.” Vind ik stiekem een mooi compliment.
Tenslotte dan nog over de afbeelding, de hoes of in goed Nederlands, de cover. Deze tekening maakte ik als tegen beter weten in-bezwering van de immer ongenode gast die ik altijd met mij meezeul. Ik vermoed een zelfportret. Op dik karton met stift en verf, maar ook met een pen waarvan de inkt op is maar nog prima dienst doet om mee te hakken en krassen in het karton. Dat hele zwikkie digitaal bewerkt en hopsa. Ik vond ´m zeer geschikt voor dit project.
Alles bij elkaar een maand of twee intuïtief werk, precies zoals ik het graag doe. Go with the flow, gaan met die vloei. Resoneren dus. Met een dikke púh naar de verjaardag van een wezenloze malloot als tegengif en omdat ik simpelweg niet wil wachten met het uitvoeren van mijn eigen wereldverovering. Stevige knipoog naar mijn genetische verwanten over de oostgrens, toevallig ook nog eens dezelfde wortels die Michael Gira en Hartmut Rosa delen. Mooier kan heel even niet. Resonanz.