Rookmelder
Het is weer een middag in het teken van wachten. Wachten op een monteur. Deze keer omdat er een rookmelder wordt geïnstalleerd. We hebben er al eentje, maar de woningbouwvereniging heeft zo haar eigen plannen.
Na twee keer de afspraak te hebben verzet moet ik er vandaag dus echt aan geloven. U kent mij inmiddels een beetje en weet dat ik een enorme hekel heb aan dit soort ellendige afspraken. Tussen twaalf en vier zit ik gevangen in mijn eigen huis. Naar het toilet durf ik niet, want je zal zien, belt ie net aan.
Ik heb het idee dat er al wel wat aan de gang is ergens in een ander appartement. Ik hoor een oorverdovende boor en gerommel. Dus wie weet komt er aan deze wachtkamer snel een einde.
Daarna begint de rest van mijn geklooi. Ik zal moeten stofzuigen, de ruimte weer monteurvrij maken. Sporen van natte werkschoenen wegpoetsen en ondertussen natrillen van mijn ongastvrije weigering wanneer – wedden? – er wordt gevraagd of er van het toilet gebruik mag worden gemaakt.
Nou ja, deze verhaaltjes kennen we inmiddels maar al te goed. Toch moet ik de stress die het mij geeft enigszins kanaliseren. Lang leve de echoput.
Daarbij scheelt dit geneuzel u een heleboel boos geraaskal over miljoenen voor een sluitende kolencentrale waarvan slechts een schijntje is bedoeld voor een nette oprotpremie voor de mensen die er werken – de rest verdwijnt in de uitpuilende zakken van 'durfinvesteerders' (nee maar, lieverd, papa heeft een belangrijke baan waarmee hij jouw toekomst volledig om zeep helpt) en de prijs die tot op het bot uitgebuite arbeiders betalen voor het fenomeen Black Friday en meer van die prut die de mensen elkaar door de strot duwen.
Kort en goed, “de system is a fraud”. Kom er maar in Matubaruka. De System.