Schelpen zoeken
Het is natuurlijk weer veel te makkelijk om te beginnen over hoe Shell slechts een tiende van het investeringsbudget reserveert voor onderzoek naar duurzame energie. Simpel omdat fossiele brandstof veel meer winst oplevert. De aandeelhouders kunnen een dikke bonus tegemoet zien en het bedrijf koopt ook een zwik van haar eigen aandelen op om zo de koers – kunstmatig – gunstig te houden. Fossielen in het bedrijfsleven, tel uit je winst. Puur verlies.
Het is ook te eenvoudig om in een vlaag van ik zei het toch te wijzen op de behoorlijk snel afnemende bescherming van een vaccin, terwijl de farmaceut zich kirrend in het geldbad stort en dan gewoon een derde prik voorstelt. Voor vijf keer, liefst nog iets meer, de kostprijs zijn ze niet te beroerd om wat vaccins te blijven produceren. Een ander voorstel, om de patenten tijdelijk op te schorten zodat iedereen een vaccin kan maken, wordt neusophalend van tafel geveegd omdat 'in die andere werelddelen de kennis en de kunde ontbreekt om een vaccin te maken, dus dan heeft het toch geen zin'. Misschien een ideetje om wat kennis en kunde te investeren in die delen van de wereld die overwoekerd zijn door kolonisten en daarom alleen al uitgeteerd, uitgewoond en uitgehongerd in de val zitten? Geld zat over hun gebroken ruggen verdiend. Maar nee. Dat past niet in het winstdenken. Tel uit je winst. Verloren zaak.
En passant valt het op hoe nu pas openlijk wordt gesproken over hoe een vaccin slechts een pleistertje plakken is. Het biedt bescherming tegen erg ziek worden en een eventuele ziekenhuisopname. Maar dan alleen als je niet kwetsbaar bent. Val je wel in die categorie, dan moet je maar duimen. En dat in een maatschappij waarin iedereen zich weer zo vrij als een vogel voelt nu we steeds meer terug kunnen naar het – en nu vloek ik even – oude normaal. Vogelvrij dus. Met je oude normaal dat alles naar de shizzle heeft geholpen. Sowieso is het maf dat een neoliberaal doordrenkt land in die context wel ineens mag spreken over terug naar. Terwijl het credo toch altijd vooruit, groei, eindeloos en altijd moet zijn. Rare lui. Dank je, Obelix.
Nou ja. En zo door, en zo door.
Bosbranden, modderstromen, overstromingen, aardbevingen, hitterecords, neerslagrecords. Blijkbaar vinden ze het daarboven allemaal wel best. Hoog en droog. Tijd om die ivoren toren op te blazen.
Om toch een klein reepje diffuus licht in deze duisternis te laten schijnen kietel ik mezelf maar een beetje. Een pareltje uit 1999, al zeg ik het zelf, ha. Vooral de opbouw doet mij deugd. Met de onvermijdelijke climax. Escape From the End. Cradle (toen nog zonder FC). Met de zin “shake this old tree, it won't give in, like the sun and moon will always win.” Wie weet.