Schets
Waar was ik gebleven? Het zijn dagen die voelen als overvol en mij tegelijk met holle ogen aanstaren. Het zal wel door de nachten komen die als gebroken spiegels op de grond liggen. Scherven brengen geluk, zo is het ook.
Een onbedoeld poëtisch begin. Moet niet gekker worden.
Afgelopen zaterdag was ik bij de opening van de ultrakorte expositie van een grote selectie werk van Sylvia Hennequin (1969-2017). Het was indrukwekkend om voor het eerst zoveel van wat ze in haar veel te korte leven heeft geproduceerd in een grote ruimte bij elkaar te zien. Het verleden dat ik met haar deel werd ineens het heden. Tegelijk was het ook een kleine reünie. Allemaal mensen die ik graag zie, ondanks dat we elkaar nauwelijks nog spreken of zien. Alles bij elkaar een waardevolle en indrukwekkende middag.
Wat overigens ook geldt, maar op een heel andere manier, voor de twee schatten die ik vooraf op dezelfde dag bezocht. Op vijf hoog – als een heuse Waldorf & Statler – maken ze er even kwetsbaar als sterk het meeste van, zo samen in de poppenkast die het leven is. Dat is eveneens iets om te koesteren. En jaren nog hierna.
Maandag repeteerden we alweer voor de derde week op rij. We werken volop ideeën uit, van omlijnde nummers tot uitvoerige improvisaties en geluidsschetsen. Ons geluid wordt steeds noisier, rauwer, nog dynamischer en dat dan gelardeerd met melodieuze melancholie.
We hebben plannen om met nieuwe opnames te beginnen, genoeg inspiratie voor hoe we de boel vorm willen geven en in welke hoedanigheid we het uit willen brengen. Het is 'slechts' een kwestie van uitvoeren. Het komt, net als de Sint, op een zeker moment. Heus.
Ondertussen is de strook haar op mijn rare hoofd nog iets scherper aangezet en beweeg ik mij met snel opvolgende niesdagen zo goed en zo kwaad als het gaat door het weinige daglicht. Blij als het straks weer januari is en de zon steeds weer wat langer haar licht laat schijnen over deze kant van de zwevende bol.
Tenslotte een verzoek. Teken de petitie om in (semi-)overheidsinstellingen, zoals bijvoorbeeld ziekenhuizen, een veganistische maaltijdkeuze te hebben.
Bijna iedereen weet inmiddels wel dat vegan een wel heel eenvoudige en effectieve manier is om zuinig en respectvol met de planeet om te gaan en bijvoorbeeld zoiets lulligs als covid-19 te voorkomen (zet je alvast schrap voor wat er nog komen gaat). Toch is het nog steeds niet vanzelfsprekend dat plantaardig (voedsel) de norm is. Sterker: er zijn nog heel veel plekken waar je dan een beetje glazig wordt aangestaard, terwijl de wereld in brand staat. En dat is jammer. Namens mij en de andere dieren alvast grote dank voor je bewustzijn en ondertekening: laten we activisme verspreiden in plaats van virussen.