Schreeuwlelijk
Waarschijnlijk lijk ik vandaag nog het meest op De Schreeuw van Edvard Munch. Het is na een paar dagen van ochtendnies vandaag onvermijdelijk en officieel een hele niesdag. Hiephoi. Dus ja, dan zie ik dat beeld zo voor me. Maar dan met een dozijn papieren zakdoekjes erbij.
Zonder te overdrijven, dat gesnotter drijft oprecht tot wanhoop en put me uit. En dat is jammer, want ook zonder al dat gesnuf kan ik mij over het algemeen volledig vinden in de gemoedstoestand die meneer Munch met het schilderij uitbeeldt. Zonder te overdrijven dus, maar ook zonder mezelf zielig te vinden hoor, wees gerust. Bedelen om aandacht, dat soort fratsen, dat is niet wat ik ambieer. Het is gewoon zoals het is. Een @#$%!dag. En dat moet ik even kwijt. Snotjong die ik ben.
Relativeren in de gloria. Zoals dat we vanmiddag bij het radioprogramma The Basement te horen waren met ons nummer Pandemonium. Vrouwlief bakt terwijl ik hier tegen jullie aan zit te zeuren brownies, de oven ratelt (dat hoort zo, deze uitgewoonde oven zou stuk zijn als ie niet rammelde), we hebben Chelsea Wolfe om het bakproces muzikaal te begeleiden en eerder speelden we zelf wat nummers, met alweer een nieuwe hit aan de horizon. Nou, en tussendoor nies ik eens wat, heb het benauwd en mopper de dag door. Gelukkig kan het allemaal erger, laat dat maar aan het mensdier over. Aangeboren talent of afwijking, daar ben ik nog niet over uit.
Om mijn tere lezers te ontzien zal ik deze bladzijde verder maar laten voor wat ie is. Ik gooi er een muziekje bij als afleiding. Zoals gezegd, Chelsea Wolfe. Feral Love.