Sneeuwuil
Dat het de derde van mei is en je het rolgordijn om half zeven 's ochtends omhoog doet. Een heel klein reepje, want vrouwlief ligt nog met haar brakke hoofdje te knijpen tegen het ochtendfenomeen an sich, dus omzichtigheid is troef. 'Het wordt een interessant tochtje', zei ik. Het waren mijn eerste woorden, dus mijn stem had het nog niet helemaal in de gaten. Toch was het goed verstaanbaar. 'Wat? Ligt er sneeuw?' Ik knikte met een middenstand op glim en lach.
Ja. Er lag sneeuw. Ongeveer vijf tot zeven centimeter. Alles wit. Prachtig, zo in de bergen vlakbij Trondheim. En een heel klein beetje onhandig ook. Met ons geleende autootje waarvan ik geen idee heb hoe dat zit met winterbanden. Dat soort dingen. En hoe gingen we hier weg komen. Het huis ligt hoog, smalle bergweg, nogal steil ook. Dus ja, ondanks dat ik een hekel heb aan het woord in een dergelijke context, zo lekker modieus, maar toch past uitdaging hier wel.
We moesten iets voor negen uur in Stjordal zijn. Een plaats hier een klein uurtje rijden vandaan. Een kort radio-optreden met interview. Leuk en handig om de resterende optredens hier in de omgeving te promoten. De hoofdwegen zouden vast goed begaanbaar zijn, geen zorgen. Maar dat stukkie hier naar beneden hè?
Nou, het is allemaal heel erg meegevallen. Misschien had ik op iets meer spektakel gehoopt en viel het nu zelfs een beetje tegen. Toch, je hoort mij niet klagen. De uitzichten onderweg waren mooi, het verkeer rustig, en de radiosessie ging fijn. Straks mogen we dezelfde rit nog een keer maken, dan spelen we in een knus kunstcafé in hetzelfde dorp. Het had geen zin om daar rond te blijven hangen, er is niet zo veel te doen daar en hier genoeg. Was draaien, voertje erin, hangen op de bank en stiekem nog een oogje en snaveltje toe. Op naar vanavond.
Er is nog wat meer sneeuw voorspeld. Dat ik dat ooit op 3 mei zou schrijven.