Speling
Wachten, wachten, altijd maar wachten. Dat is een gevleugelde uitdrukking in huize mijn familia. Of het ooit is ontstaan bij de opa en oma aan mijn moeders kant, of dat het iets is wat mijn ouders onderling elkaar plagerig toespelen, dat weet ik niet precies meer. Het ligt daar ergens tussenin, denk ik. Wat ik wel weet is dat er heel wat wordt gewacht. Meestal mijn moeder op mijn vader. Omdat hij nu eenmaal niet graag wordt opgejaagd – onderstreept met zijn troef “gaan we jagen?”. Mijn moeder is graag ruim op tijd klaar, is altijd voorbereid en alert. En dus is zij nagenoeg altijd degene die in de wachtstand staat.
Wat mezelf betreft, ik heb het allebei. Ik wil niet onder druk gezet worden en ik wil niet wachten. Uitkomst: vaak onder druk (meestal gewoon door mezelf) en vaak in de wacht. Soms is het overmacht. Zoals nu. Deel twee van de KPN-monteursafspraak. De vorige mensjes hebben een kastje niet aangesloten. Daar komt nu een andere monteur voor. Iets met werkverschaffing en onderaannemerscarrousel. En dus wacht ik binnen het gekaderde tijdstip tussen tien en twaalf braaf en met gierend hart. Het went nooit, u weet.
Niet alles is wachten. Afgelopen weekend was de geslaagde dochter in het Amsterdamse. Om precies te zijn, zondagmiddag om half twee pikten we haar op bij Muiderpoort. We lunchten buiten de deur want we hadden natuurlijk wat te vieren. Daarna, om het extra feestelijk te maken, zelfs nog een glaasje prik op een ander terras. Party! Nog voor het avondeten zat het eerste potje Ligretto er alweer op en na het eten gingen we fanatiek als altijd verder. De onderburen zullen het zwaar hebben gehad met ons gemep op tafel. Geloof me, het gaat er hier fel aan toe. Alles voor de winst.
Om een klein beetje af te koelen maakten we een avondwandeling door het park en probeerden we en passant de verschillende gymtoestellen die er verspreid door het groen staan. Wat nou sociaal ongemak. Daarbij, het was heel stil. Half Nederland zat naar het voetjebal te kijken. Zo hingen we in een stuk elastiek en trokken we onszelf op aan een klouterrek, draaiden we een rondje op het duikelrek en sloten we af met pret op de kabelbaan in de speeltuin. We zoefden ons suf. Weer thuis nog een potje Ligretto om de dag af te sluiten.
De volgende ochtend, gisteren, begon met een online studiekeuzeadviesgesprek voor de aankomende studie. Na een half uur was het oordeel positief. Ook mooi, vanaf september begint de volgende levensfase aan de Hogeschool Rotterdam.
We childen wat op de bank, gooiden er wat middageten achteraan, nog een potje Ligretto (nee, we zijn niet verslaafd) en toen was het weer tijd om naar de trein te gaan. Dochterlief moest om zes uur present zijn op haar werk.
En nu dus in de wacht. Hoewel, ik lieg een heel klein beetje. Inmiddels is de monteur al geweest. Dikke meevaller. Glasvezel een feit, hoezee.
Van al die spielerei krijg je vanzelf zin in Playground Twist. Siouxsie and the Banshees.