Steentijd
“Mensen die hard werken en nauwelijks kunnen rondkomen, zal ik nooit accepteren...” – Rara, van wie is deze nogal wonderlijke uitspraak? Het past in elk geval bij de opvattingen van de luiheidspartij, de VVD. Want die worden spontaan niet goed van hardwerkende mensen die dan ook amper rond kunnen komen. Dan doen ze namelijk iets niet goed. Werkende armen. Bah. Nee, het ultieme walhalla zit in het bezit van veel fossiele aandelen, beleggen, erfenisrijkdom en dan maar die bankrekening zien groeien. Oud geld maakt nieuw. Hard werken en nauwelijks rond kunnen komen is onacceptabel. Je moet nauwelijks werken en schaterlachend de bubbels wegtikken, het gepeupel laten opdraaien voor jouw overbodige leven.
Of wacht, trek ik de boel nu uit z'n verband en wordt het niet zo bedoeld? Oké, kan. Maar dan is het statement op z'n minst onhandig geformuleerd. Volgens mij moeten politieke one liners eenduidig zijn, anders ben je alleen maar bezig met uitleggen hoe je het eigenlijk bedoelde. En dat kost altijd meer dan een zinnetje.
Bla bla. Ik lijk zelf wel een politicus. Hoe dan ook profileert de door mij vervloekte VVD zich weer als vanouds ziekmakend. Ik ik ik, vrijheid ten koste van anderen, schijnveiligheid, grenzen dicht, fobisch, conservatief. Vrijheid zit 'm volgens die partij in het sluiten van grenzen. Kaderen, begrenzen. Alles rechts praten wat krom is.
Ach, mijn geraaskal is ongetwijfeld het resultaat van een voor mij ongekende hoeveelheid paracetamol. Ik slik ze per 1000 milligram en dat twee keer per dag. Meer kan niet, want dan weet ik echt niet meer wie en waar ik ben. Naast rugkramp en hoofdpijn kan ik er niet ook nog een zoveelste existentiële crises bij hebben. Overigens zijn er mensen in mijn directe omgeving – ik noem geen namen – die mij met mijn 2 keer 1000 mg per dag een amateur vinden op pillenslikgebied. Echt. Gelukkig weet ik beter en is – ik noem nog steeds geen namen – het gestoeld op medeleven. Noem het liefdevol. Dat weet ik omdat ik gisteren tijdens een voorzichtig rondje met – ik noem nog altijd geen namen – aan het bellen was en een zwaar gehavende steen vond in de vorm van een hart. Het leven is betekenis geven. Een beschadigd, ogenschijnlijk versteend hart dat gevonden wordt, opgeraapt en meegenomen, met aandacht verzorgd en nu ligt te drogen op mijn balkon. Ik voelde het kloppen toen ik het in mijn handen had. Maar het kan ook mijn gepijnstilde geest zijn die er al hallucinerend mee aan de haal ging.
Verder geen zorgen lieve lezers. Even een dag of twee door deze zure appel heen, zoveel als mogelijk in beweging blijven en ik ren straks weer als een dolle over de kaalgevreten, leeggeroofde vlakte die het leven is. De stip aan het eind van de horizon is een brandende hoepel waar ik ter zijner tijd zonder morren doorheen zal springen.
Om de daad bij het woord te voegen: volgende week zaterdag draaf ik op bij Muziekcafé De Lantaern in Zevenaar. Ik open de avond om 20.30 uur. Dus als je nog niets te doen hebt en mij weer fris en fruitig andere mensen het leven zuur wil zien maken – wees welkom.
Voor nu iets heel anders. OMD. The New Stone Age. Live in 1981. Geluid niet helemaal sync met de beelden, maar wat boeit het. De overtuiging, het drama, je weet toch.