Stofferlach
Volgens het etymologisch woordenboek stamt het woord slachtoffer, precies volgens verwachting, uit de tijd dat er offers aan een godheid werden gebracht. Ofwel, een dier werd geslacht en geofferd om die goden of god gunstig te stemmen. Dat is op zich een sterk staaltje magisch denken. Net als al die dwangmatige rituelen die bij een gemiddelde religie horen. Wat dat betreft is OCD iets van alle tijden.
Kijk je in hetzelfde woordenboek naar de iets moderner verklaring, dan wordt het woord gelinkt aan iemand die in het belang van een ander wordt geofferd. Zoals iemand die een aanslag pleegt en daarbij doodt, doet dat waarschijnlijk in de overtuiging dat die doden een vrolijke boel veroorzaken bij de god, het geloof of de religie van degene die slacht en dus offert. Dat mag je heus denken, maar of je het ook moet doen, mwah.
Slachtoffers zijn ook doden die vallen in het verkeer. Offers die blijkbaar nodig zijn om de verkeersgoden of het geloof in goed verkeer zoveel mogelijk positief te beïnvloeden. Leg dat maar uit aan een kind dat net de ouders verliest bij een aanrijding met een lachgassende bestuurder. Of de nabestaanden van de inzittenden van een trein die hevig ontspoort of een vliegtuig dat naar beneden flikkert of gewoon uit de lucht wordt geschoten.
En dan zijn er nog de offers die de natuur op zou eisen. Alles om een volgende overstroming of bosbrand te voorkomen. Die offers moeten toch echt ergens goed voor zijn.
De lijst met op z'n minst nare gebeurtenissen waar slachtoffers klaarblijkelijk onvermijdelijk zijn is meters lang. Je moet het maar geloven.
Daarom wens ik, wat mij ook ooit zal overkomen, nooit een slachtoffer te worden genoemd. Ik word niet geslacht en niet geofferd. Hoe bruut of juist lullig het voorval ook. Ik ben geen slachtoffer. Tenzij het geloof in het Vliegende Spaghettimonster ooit nog wordt erkend. Dan wil ik mijn wens eventueel herzien. In dat uitzonderlijke geval, vooruit, in naam van alles dat niet bestaat en waarin toch hele volksstammen wensen te geloven: de fik erin.