Symbiose
Bomen vervelen mij nooit. Zelfs als ik elke dag dezelfde zie, dan bekijk ik ze met plezier. Daarbij doe ik dan altijd een hele hoop bomen tekort, want ik kan ze niet allemaal tegelijk mijn aandacht geven. Dus terwijl ik naar de een kijk, verontschuldig ik mij per direct en met terugwerkende kracht voor mijn onbedoelde gebrek aan belangstelling bij de rest van de bomenbevolking – jullie komen van de week op mijn netvlies, heus.
Net voor ik gisteren met een vriendin aan een 'rondje buitenom' begon, zag ik zomaar een boom die ik nog niet eerder had gezien. Tenminste, vast wel gezien, maar niet opgemerkt. En omdat bomen met uitzonderlijke verschijningen nu eenmaal ook altijd enthousiast worden begroet door deze natuurkijker met gedeelde non-kennis, wees ik 'm haar kwekkend van opwinding aan toen we de boom op de terugweg samen passeerden.
Het is een geinig geval. Twee stammen die net boven de grond uit elkaar groeien om dan amper een meter hoger weer samen te komen; een langgerekte ovaal waar je mooi doorheen kunt gluren. Vervolgens gaan de stammen aan elkaar geplakt in een spiraalvorm verder omhoog om dan uiteindelijk ieder voor zich te buigen over het pad. Ik hoop maar dat ze dat volhouden, want het groeit behoorlijk scheef. Op een gegeven moment zal de zwaartekracht winnen. Althans, dat liever dan dat ze van de gemeente met kettingzagen ingrijpen met de smoes dat het te gevaarlijk zou worden. Dat vind ik de omgekeerde wereld en typisch iets voor den mensch als zelfbenoemde beheerder der natuur. Dikke onzin natuurlijk, zodra wij ons met de dingen gingen bemoeien... nou ja. Maar mij hoor je verder niet hoor.
Verderop wees ik haar trouwens nog op de specht die er nu even niet zat. Die hadden Mijn Lieve Vrouwe en ik een paar dagen daarvoor gespot. Eerst gehoord, toen fanatiek de takken afspeurend en dan te wijzen: daar! Dat is hoe we het doen, de wederzijdse vriendin en wij. Elkaar proberen op te naaien met maar heb je die puttertjes nog steeds niet gezien? en dat roodborstje dan? het langpootmugje? niet? nou, ik stuur van de week anders wel even een foto. Want we gunnen elkaar het moois. Desnoods vastgelegd met de slimme telefoon en verstuurd door een ether boordevol ellendige troep die dan op z'n minst een milliseconde plaats moet maken voor wat wel de moeite waard is. En dan glimlachen.