Trapeze
De trappenhuisschoonmakers hebben hun maandelijkse klus weer gedaan. Deze keer inclusief de natte veeg. Klinkt ranzig en dat is het ook. Gelukkig doet de geur fris en kuis aan. Toch heb ik een voorkeur voor de dweil. Kijk, van de grond moet je hier nooit eten (kan met gemak, er ligt genoeg), maar het is beter dan de bezem die alleen maar stof op doet waaien en de helft niet meeneemt. Gelooft u mij, ons trappenhuis zou liefst wekelijks onder handen genomen moeten worden. Geen idee wat iedereen er uitspookt. Je zou denken dat je alleen een trap op en af hoeft en dan door naar binnen of buiten. Maar nee, het is een uitgewoond, vies riekend klankgat.
Voordeel van al dit gedoe is dat het leidt tot gebaren van buurvriendelijkheid. De schoonmakers hangen de deurmatten over de trapleuningen. Onze onderbuurvrouw heeft maar liefst drie matten, waarvan er eentje is bedoeld als algemene inloopmat. Dat is fideel. Ze is al erg oud en er is altijd wel iemand die de matten weer voor haar neerlegt; twee bij haar deur, een bij de gemeenschappelijke deur.
Onze directe trapoverburen zijn ook de jongste niet meer en toen ik net thuiskwam met mijn tas boodschappen en de buurvrouw, die altijd wel iets aan het poetsen en mompelen is, de deur opendeed om zuchtend en steunend haar mat weer op de grond te leggen, stak ik mijn vinger in de lucht; het universele momentje-gebaar. Ik zette mijn tas binnen, draaide mij, energieke duivel die ik ben, direct om, pakte haar mat en legde 'm – met de letters leesbaar voor de huisbetreder – zo galant als mogelijk met mijn stramme kraakhoutlichaam voor haar neer. Nou, dat vond ze heel sympathiek. Geen idee wat ze me allemaal toewenste, want mijn Turks is echt aan een upgrade toe, maar ze lachte mij allervriendelijkst toe.
Grote kans dat ze straks nog aanbelt met een schotel vol zelfgebakken koekjes en andere zoetigheid. Ik weet dat het dan de bedoeling is dat je zelf ook iets aanbiedt, maar ja, veel verder dan een paar stukjes armetierige supermarktchocolade kom ik niet. Ach, alles bij elkaar schept het een band.
Omdat we dan toch al met een been in de Turkse taal staan gooi ik er een fijn dansplaatje van Niyaz tegenaan. Beni Beni. Leuk weetje: de tekst is gebaseerd op de poëzie van Aşık Dertli (1772-1845).