Twee minuten
Voor hen die vielen. Zo zou ik kunnen beginnen. Maar dat is wel heel flauw als ik je verklap dat ik het over die vermaledijde sneeuwvlokken heb. Ze dwarrelen niet, ze vallen. Natte sneeuw. En veel. Ik raak er niet over uitgepraat, zo blijkt.
Het is dan ook een fascinerend schouwspel. Het dal potdicht van de hangende bui, terwijl het over een half uur of minder zomaar ineens heel anders kan zijn. Bergen en dalen, meer dynamiek heb je niet nodig.
En dat past dan weer mooi bij onze muziek. Zowel het weer als de dynamiek van de omgeving. Overigens horen we sinds afgelopen maandag na afloop van een optreden elke keer dat de muziek doet denken aan Sami-muziek. Meer dan interessant, zo'n opmerking, zeker wanneer je luistertips krijgt, dat opzoekt en beluistert. Het is ronduit prachtige, melancholieke en inspirerende muziek. En inderdaad, er zijn bepaalde elementen die wij zeker ook gebruiken. Onbewust. Tot nu dan. Van die dingen die je meeneemt in de reistas.
Vanavond spelen we, nadat we twee minuten stil zijn geweest, in de voormalige brandweerkazerne van de wijk Ila in Trondheim. Althans, ik vermoed dat dit het verhaal is. Ik heb het nog niet opgezocht. Soms moet je dat niet willen, dan is je eigen interpretatie al leuk genoeg. De sneeuwbuien zullen in de loop van de dag afnemen, volgens de plaatselijke weergoeroe. Een prima vooruitzicht; achteruit kijken heeft sowieso weinig zin en is nog best gevaarlijk ook.