Unisono
Ik zit op de bank naast een van de speakers en word in mijn rechteroor toegezongen door het Bulgaarse vrouwenkoor.
Een jaar of twee terug zagen we ze live, samen met Lisa Gerrard (Dead Can Dance) in het Concertgebouw alhier. Dat was nogal een ervaring. Natuurlijk ter plekke een cd gekocht en laten signeren door mevrouw Gerrard en twee leden van het koor. Lekker ongemakkelijk ook. Maar hé, het is een investering in de erfenis, zullen we maar denken.
Nu staat trouwens niet die cd op, maar eentje die we daarna nog tweedehands op de kop tikten.
Nou, het is een manier om een schrijfpraatje te beginnen. Het zou direct ook het einde kunnen zijn door hieronder als afsluiting een van de nummers van het koor te plaatsen. Dat komt straks, want ik ben nog niet uitgebabbeld.
Vandaag zou een vrije dag zijn, maar zoals dat dan gaat als je net met een opleiding begint, dan moet je nog wielen uitvinden. Huiswerk ook en vooral. Het kost wat tijd, wat tevoren ook al was gezegd, dus wat dat betreft geen grote verrassing. Het verrassende zit 'm meer in hoe ingewikkeld het kan zijn om een draai te vinden in zoiets wat je toch niet dagelijks doet. Leren, uit- en onderzoeken, veel lezen, veel typen, veel kijken, veel nadenken. Oké, een aantal daarvan zijn wel dagelijkse kost, maar dan weer van een heel andere orde. Kortom, even wennen ouwe!
Tussen al het gedoe door zaten ook nog twee online vergaderingen. Inmiddels een totaal genormaliseerd gegeven, praatjes online. Best handig hoor, zeker als je er gewoon voor achter je keukentafel kunt gaan zitten, maar ik blijf het ook een hoop geklooi vinden. Dus als het even kan, dan liever offline. Of gewoon helemaal niet, ha.
Ondertussen is de partner in crime weer enthousiast verder aan het bouwen aan de komende video. Vorige week zijn de tekeningen gemaakt, vandaag heeft ze het moois gescand en as I speak is ze de boel digitaal aan het bewerken. Da's dan weer een mooie bonus in de wereld vol technische gekkigheid. Van analoog naar digitaal en andersom. Het past ook wel bij onze muziek die altijd analoog (akoestisch) ontstaat en later grotendeels analoog wordt uitgevoerd. Maar spelen we in vol ornaat, dan maken we graag gebruik van wat synthetische toevoegingen. Echter, altijd alleen omdat we het nodig vinden, niet omdat het nu eenmaal kan. Dat is te makkelijk en slaat ook gewoon nergens op. En u weet, voorwaarde van al die toevoegingen is dat de basis ook altijd zonder al die opsmuk overeind blijft. Principes mensen, principes!
En nu ik dit allemaal zo de wereld in blaat besef ik hoezeer het wel weer eens heel fijn zou zijn om een optreden met alles erop en eraan te geven. Komt vast wel weer, maar zoals ik als klein kind al graag mocht roepen terwijl ik met mijn voet op de grond stampte: ik wil het NU!
Goede tijd was dat. Wijzen met mijn ongedurige vinger naar een mysterieuze doos op de vliering in de garage achter in de tuin. Ik wilde per se weten wat erin zat, of eigenlijk had ik best een vermoeden. Dood gewaand speelgoed. Mijn moeder ernaast die erg haar best doet om mij op andere gedachten te brengen. Maar ja, ik en mijn gedachten. Daar kom je niet zomaar tussen.
Gebabbel dus. De wereld is weer een beetje meer naar de kloten gegaan vandaag en we rollen gewoon door alsof de boel niet in de fik staat.
Een liedje dan, zoals beloofd. The Mystery of the Bulgarian Voices (featuring Lisa Gerrard). Unison. Natuurlijk hartstikke live in Berlijn. Tijdens de tour die dus ook naar Amsterdam kwam. Het lijkt een illegale opname, maar ligt desondanks fijn in het gehoor. Alleen jammer dat je de muzikanten niet in beeld krijgt – verder heb ik niks te klagen.