Vaste grond
Een paar jaar terug had ik de domeinnaam hetwaterstijgt.nl in mijn bezit. Ik deed er verder niets mee, behalve dat het doorverwees naar egoecho.nl – alwaar het aantal woorden dagelijks voor de nodige nood zorgen.
Het idee was natuurlijk dat er iets aan zat te komen en dat ik via die domeinnaam misschien iets kon doen, al had ik geen idee wat.
Uiteindelijk heb ik de naam opgegeven in de hoop dat iemand anders er de voeten mee droog kon houden, al was het maar digitaal.
Ondertussen drijven er een hoop mensen en spullen in het water. Leed en ravage. Onbegrijpelijk dat er herhaaldelijk moet worden opgeroepen om daar geen ramptoeristje te komen spelen. Hoe haal je het in je hoofd om andermans verzopen leven te misbruiken voor je eigen kick. Dat je er alleen al aan denkt is bizar, maar het dan ook nog doen.
Het is triest en ik hoop van harte dat ik een watersnood nooit mee hoef te maken. Toch, en het is er nu vast de tijd en plaats niet voor, maar hoeveel waarschuwingen hadden we nog nodig dat dit eraan zat te komen. En hoe klein is de kans, want daar twijfel ik helaas niet aan, dat ook dit uiteindelijk niet zal leiden tot volledige bezinning op onze leefstijl; met alle hevige gevolgen.
Tja. Iets met lange en korte termijn. Logisch dat de aandacht nu uitgaat naar de nood. Met misschien zicht op het maken van een deugd.
Om de geest nog wat te verrijken plons ik er een melodramatische zwengel achteraan. I Like Trains. Progress is a Snake. Met daarin die tragische maar mooie regel “as Europe slips into the sea”.