Verdampt nog maal
Er liep een sneeuwpop door het park, zo door naar de supermarkt. Deed er een paar boodschappen en liep via het park weer terug, dacht ie. Maar nee, hij smolt na amper vijf meter lopen zo op de ingeklonken parkeerplaats tussen omgewaaide fietsen en waaibomenhout in de nonchalante aprilzon die even daarvoor nog achter een dik wolkendek al beter had geweten.
Zo ging dat in die tijd. Je wist gewoon niet wat je kon verwachten. Het weer was het weer en daar moest je het mee doen. Voorspellingen waren nog geen knip voor de neus waard en de digitale munt bestond allang niet meer. Die had plaats gemaakt voor krekels op sterk water, per pot. Bij elke transactie een certificaat van twijfelachtigheid, dubbel gecheckt door deze en gene. En ja, soms werd de boel van de andere zijde bekeken, compleet met een slagschaduw die dan zo mooi en met een luide bulder over de bomen en langs de muur van de begraafplaats viel.
Op straat ligt een geschoten wortel en verderop een vergulde knoop. Alles om de zoveel stappen in brons gegoten. En kijk, dat moet haast wel de rand van een versleten zwarte hoed zijn.