Verjaagd

Joe, daar ben ik weer. Moet niet gekker worden.
Eigenlijk zou ik nu nog aan het opnemen zijn. Helaas is er een gekkigheidje met de apparatuur en kan ik nu even niet verder. Ondanks een uitvoerige zoektocht door goedbedoelde video's, een firmware update en diverse varianten op hetzelfde thema. Het ding wil even niet meer doen wat ik wens. En ik was zo dichtbij het afronden van het eerste nummer. Slechts een extra zangspoor verwijderd van de finish. Ben ik nu gefrustreerd? Enorm. Maar ja. Techniek. Als het werkt is het leuk.

Inmiddels staat er een tweede repetitiedatum met Cradle FC in de agenda. Wel pas eind maart. Ook daar baal ik een beetje van, duurt mij te lang. Ik ben onrustig. Er moet worden gespeeld, gewerkt aan materiaal. En dergelijke.

De onrust wordt aangewakkerd door een verwennerij die ik mezelf gunde. Een driedubbel-cd van The Cure met curieuze radiosessies. Hallo dan. Dat begint in de periode van heel lang geleden. Met veel ruis en compressie. Fantastisch. Toen bootlegs nog illegaal waren. Het werpt mij terug in de tijd. Naar hoe het allemaal begon, mijn eerste stappen om zelf muziek te willen maken. Basic en o zo treffend, allesomvattend. Een bas, een drum, een gitaar, een stem, basale toetsen. Toen geluk nog pril en ongewoon was. Hoewel. Geluk is nooit gewoon en wordt pas achteraf ervaren. Meestal.

De koffie die ik dronk giert nu door mijn lichaam. Ik reageer altijd als een malle op dat spul. Net als kruiden. Al laat ik al jaren de meeste kruiden voor wat ze zijn. Ik mis het niet. De werkelijke smaak van groente bevalt mij allerbest. En dan gelijk de vraag of dat dan wel de werkelijke smaak is. Wat wij naar binnen werken staat over het algemeen ver van zelf uit de grond getrokken eten; alsof ik zou weten hoe dat moet. Het groeit voor ons, de moderne allesverziekende mens, in kassen in een monocultuur. Dus wat is de echte smaak nog? Laat ik het maar op een retorische vraag houden.

Van muziek, frustraties en groente naar zwevende vogels, hangend op de stevige wind. De katten op het dak kunnen slechts verlangend kijken, rollen zich berustend achter een vensterbank op en dromen over een lang vervlogen leven toen zij nog jaagden en wij verzamelden. De smaak van leven, zoveel rijker, in balans met de omgeving. Kom daar nu nog maar eens om. We zijn een schim, een verre herinnering aan bergen, rivieren, bossen zonder plastic.

Laat ik MANKES weer eens kietelen. The Hunt Begins.