Verleiding
Het is zo'n periode van stroefheid. Tenminste, wat het getik op mijn bordje betreft. Als het om fysieke stroefheid zou gaan, dan is daar allang geen sprake meer van. Ik durf zelfs te stellen dat het nooit anders is en was. Ik ben een stram sujet. Al kun je dat enorm dubbelzinnig opvatten. Niet doen, daar wordt het alleen maar erger van.
Maar goed, er zitten dus gaten in de schrijfdagen. Daar heb ik zelf waarschijnlijk het meest last van; u ziet het vanzelf wel als er weer wat in deze echoput gegooid wordt en dan kijkt u er later eens naar. Net wanneer het uitkomt. Of u laat het links liggen. Of rechts, afhankelijk van wat uw voorkeur heeft. Ergens in het midden kan ook. Mij maakt het helemaal niks uit.
Een dag zonder typerdetyp is toch een jammere dag, vind ik. Een Jammerdag. Om te huilen. Al is dat misschien wat overdreven, waarbij ik moet denken aan wrakhout dat gewoon maar over het water drijft.
Ik verkeer om mij bekende redenen in een diffuse staat. De mist zal wel weer optrekken, dat leert de ervaring. Ik zie en voel de zon en kan de frisse wind tussen de wolken door bijna aanraken. Ik zou best een stukje mee willen waaien als dat zou kunnen. Kijken waar ik uitkom en dan maar zien wat er verder gebeurt.
Ach, ik weet het niet. Ik heb enerzijds geen zier te melden en anderzijds van alles te zeggen over alles. Alleen heb ik er geen energie voor, geen woorden, niet weer een zoveelste herhaling, precies zoals ook dit schrijfhobbeltje een bekende riedel is. Toch leek het mij beter om op z'n minst een vingeroefening te doen, gewoon om de boel een minimaal beetje soepel te houden. Uiteindelijk komt de geest vanzelf wel weer.
Voor nu sluit ik af met een verleidelijke alternatieve clubstamper. Temptation. New Order. De oerversie. Dat is en blijft de beste.