Verrekenwonder
Er was een tijd waarin rekeningen voor nageslacht zorgden. Dan wist je niet beter of je ouders waren rekeningen. Soms vereffend, soms openstaand. De gezamenlijke rekening bestond toen nog niet. Meestal wist je niet eens wat voor soort rekening je ouders waren, daar werd niet tot nauwelijks over gesproken. Je hoorde bij vriendjes of vriendinnetjes thuis wel eens het woord nota. Pas later leerde je dat het gewoon een ander woord was voor rekening, een synoniem. Maar dat woord kende je toen nog helemaal niet, synoniem. Bij deze kinderen voelde je je trouwens nooit echt op je gemak. Ze hadden het over wat je onder de streep overhield en keken je vragend aan als jij het over geknoopte eindjes had.
Tegenwoordig zijn kinderen van de rekening nagenoeg uitgestorven. Ze worden boete genoemd. Lekker kort. Passend in de flitscultuur van nu.