Vluchtvogel
Ik ben op de hoogte van de regelmaat die er nogal uit is hier. Van nagenoeg dagelijks leesbrood naar een keer of drie per week. Er is geen opzet in het spel, het zijn de dagen die aandacht eisen en uren verslinden zonder de honger te stillen. Aan de ene kant een goede ontwikkeling, aan de andere kant een ontevreden gevoel bij de aanblik van de kruimelige minuten. Om dan na wat wikken, wegen en navelpluisstaren te concluderen dat het er niet van is gekomen. Een volgende keer beter. Of misschien niet beter, maar het idee is duidelijk. Vermoed ik. Ergo, we doen het er maar mee.
Ik reed gisteren op het tweewielerig randverschijnsel vanuit de bibliotheek naar huis. Wat mij opviel waren de kalende mannetjes op leeftijd in cabrio. Het spreekt voor zich; een open schedeldak? dan ook het dak open! Al ben ik mij er eveneens pijnlijk van bewust hoe onorigineel deze observatie is.
Ik was in een redelijk goede bui, dat scheelt ook. Dan mag ik open dakdeuren intrappen, kennelijk.
Geef mij eens ongelijk. In de bieb kwam ik zomaar een zwik lieve oud-collega's tegen. Of nou ja, inmiddels zijn we dus weer collega's, al werk ik nu op de centrale vestiging en niet meer op de vestigingen waar zij werken. Op zich treurniswekkend, maar overkomelijk. Overigens, niets veranderlijker dan een publieke instelling. Ik schreef het al eerder: waar een kabinet kiest voor miljardensteun aan vliegverkeer en het in stand houden van diverse vervuilende industrie, daar sneuvelt met het grootste gemak iets wat wel noodzakelijk is. Vandaar dat mijn collega's op de centrale waren, zij kregen informatie over de sanering, de afvloeiregeling en hoe je je plekje misschien toch nog kunt behouden als je met goed resultaat een assessment aflegt – je collega's als moordende concurrent. De waanzin tiert welig.
Dat laatste werd vanochtend nog maar weer eens bevestigd toen ik de Peilingwijzer en andere peilingen las. De grootste regeringspartij spint nog altijd garen bij haar wanbeleid en Geertje is weer in beeld omdat ie zo handig is in de media die daar met rode oortjes intrapt. Het volk, de zwijgende meerderheid wellicht, blijft doodleuk kiezen voor asbestiaans sloopafval in het kabinet. Het heeft blind vertrouwen in een premier en een politiek die er keer op keer openlijk voor kiest dikke vrindjes met multinationals te blijven en daarmee in een rechte lijn afstevent op een dystopische afgrond. Met een joviaal lachende Mark aan het stuur laten mijn soortgenoten zich gedwee naar de slachtbank leiden (de eerlijkheid gebiedt te zeggen: dan weten ze eindelijk eens hoe dat voelt en toont de tweevoeter met terugwerkende kracht misschien nog wat berouw bij het met miljoenen per dag om zeep helpen van de andere dieren).
Met een vileine glimlach rolt de Rutte-boy stoer nog eens de mouwtjes op van zijn kraakwitte overhemd om een koelbloedige, doortastende uitstraling te veinzen. De dubbele agenda slaat in de stank van verrotting die de wind in haar vrije spel over de kaalgeslagen vlakte meeneemt alvast om naar de volgende pagina. Zijn 1% leeft na deze massamoord tenslotte nog lang en gelukkig. Althans, die wens is de natte droom in de ivoren toren die verdacht veel weg heeft van een door kilo's viagra in stand gehouden fallus.
Ach, misschien moet ik alle idioten dankbaar zijn. Het einde van de barre tocht is dankzij de massamens in zicht. De derde wereldoorlog is allang aan de gang. De verdovende melange van neo-liberalisme, kapitalisme, heilige economische groei en globalisme was ruim voldoende voor een smeulend vuur in een werelds kruitvat. De vonk kan ieder moment haar werk doen. Kom op, nog even volhouden en de boel ontploft.
Wat ik maar zeggen wil: “Vluchten kan niet meer, 'k zou niet weten hoe.“
tekst en muziek: Annie M.G. Schmidt/Harry Bannink
#waanvandedag #politiek #vlucht #schmidt #bannink #rutte #global #wwIII #100DaysToOffload