Vreemde bodem
Ik typ dit met de laptop op schoot. Precies waar het ding zijn naam aan heeft te danken. Maar ik zeg je, meestal doe ik dat dus niet. Simpel, omdat dat mijn ijverige computertje daarvoor te klein is. Dat schrijft niet lekker. Dan moet ik teveel met mijn kop naar voren gebogen zitten, pijn in den rug en den nek, gedoe, hou uit schei op.
Nee, echt. Ik merk dat nu pas op, omdat ik nu de laptop van vrouwlief gebruik. En dat is een bad boy hoor! Uitstekend geschikt om op schoot te nemen, goede hoogte en alles. Al moet het ook weer niet te lang duren, want het gewicht wil ook wat, dus ik ga het, vermoed ik, kort houden.
Misschien is dat maar beter ook, want als ik nu al dik tien zinnen lang een lulverhaaltje kan houden over een veredelde schoothond, dan kun je je afvragen waarom ik überhaupt de moeite heb genomen om hier in te loggen en u te vermoeien met een scherm vol met niks.
Maar ja, na gisteren leek het mij beter om nu niet weer te beginnen over al die shit waar ik mij aan erger. In het kader van Nu Even Niet! zeg maar.
Het is ook iets raars, typen op andermans computerding. Alsof je na jaren en jaren op een andere gitaar gaat spelen. Zoiets. Of wanneer je je oude fietsrakkertje hebt ingeruild voor een nieuwe, of zoals dat gaat met nieuwe schoenen. Nou, u begrijpt mijn punt. Dus alleen daarom is het misschien beter om dan niet een ellenlang stuk te tikkerdetikken. Alles onwennig, groot, zwaar, vreemd. Brrr.
Misschien heb ik morgen weer de geest helderziend en kan ik u verblijden met wat verse zuurpruimerij of een lieflijk prozaïsch of treurniswekkend poëtisch geniaal werkje. Wie weet. Voor nu een zondags fijne avond nog.