Zevensprong
Terwijl luide motoren aan zeven hoog voorbij razen, hun nagelaten dampen achteloos voor het opsnuiven, verdampt de dag met de minuut.
En telkens wanneer zo'n bizarre lawaaimaker passeert denk ik: hoe grommender het geluid, hoe groter het ronkende gevaarte, hoe kleiner de piemel. Het is een en al compensatie. Op de bestuurders zonder fallus na dan. Hoewel, misschien hebben die ook wel iets te compenseren. Ik, de sneue mopperkont, heb op dat vlak geen flauw benul. Sowieso maak ik hiermee een trieste en ruimschoots achterhaalde fout: alsof de wereld alleen bestaat uit nulletjes en eentjes. Ik weet gelukkig ook heus wel beter.
Waarom ik mezelf zo op mijn hielen zit? Zeg het mij en ik zal je opnemen in mijn testament. Niet dat je daar iets aan hebt. Wat muziekinstrumenten, zwarte kleding, een tasje met make up, een spiegel, een dildo en wat cd's. Meer van waarde vind je hier niet en dat zegt genoeg.
Alsof het ertoe doet, waarde. De werkelijke waarde zit niet in spullen. Hooguit emotionele waarde, betekenis die ergens aan wordt toegekend, een houvast wellicht. En dat is in een notendop, maar meer heb je eigenlijk ook niet nodig, het leven. Emotie, zinloze betekenis, houvast. Hoewel, dat laatste is ook een wassen neus. Houd krampachtig aan het leven vast en je leeft voor de hel uit.
Soms fantaseer ik over hoe het zou zijn om van het balkon af te springen, maar dat het dan een gat in de lucht wordt. Dat niets is wat het lijkt, dat alles niet is.
Kon ik dat maar denken wanneer het nerveuze hondje van de benedenburen na middernacht om mij onbekende redenen een minuut of twintig zichzelf schor keft. Of wanneer motor nummer zoveel mij vergast op klaarlichte dag.
Dolfijnen en haaien. Ik weet het niet, maar ze zwemmen hier langs. Het zal wel met de criminaliteit en de stadse oplossing te maken hebben.
Ik bazel. Stop.
Het woord geef ik graag aan Crime and the City Solution. The Dolphins and the Sharks. Om bij weg te spacen.