Zo'n dag
Ik zit op de bank. Met op een ruime armlengte schuin links voor mij de partner in crime. Dat is het voordeel van onze 36 vierkante meter leefruimte. Je bent nooit ver bij elkaar vandaan. Oké, soms is dat geen voordeel, u snapt. Dan drinken wij elkaars bloed, plakken we malkander achter het denkbeeldige behang. Maar vandaag niet. Zowaar. Want gelooft u mij, wij zijn in alle opzichten een dynamisch duo.
Ze tekent. En dat is voor een goed doel. We hebben een nieuw idee voor een verse video en na het denkwerk komt dan het uitvoerende deel. Onze taakverdeling is duidelijk. Zij tekent, ik roep dingen. Ik verwittig de buitenwereld. Dat soort dingen.
Eerder vandaag liepen we sinds veel te lange tijd weer eens samen een rondje door het park. De kale winterslag heeft er inmiddels flink huisgehouden. Al kun je het hier al jaren nauwelijks nog winter noemen, zo is het ook. Toch doet het park erg haar best om te doen alsof ze zich aan het seizoen houdt. Stiekem glipt wel een revolutionair plantje uit de grond. We kwamen niet direct op de naam. Een winterklokje? Een winterkoninkje (nee, da's een vogel! beet ze me liefdevol toe)? Hm. Stilte. Zo moeilijk was het niet. We wisten het heus wel. Oh ja, een sneeuwklokje. Nu nog wat sneeuw en de bel zal luiden.
Ach, voor we het weten staat het park weer in haar lentejas op ons te wachten. Blad ontluikt. De zomer zal komen. Blad in vol ornaat. En de herfst flikkert de boel uiteindelijk weer op de grond en we zullen er melancholisch bij zuchten.
De muziekkeuze van vandaag begon in dit huis vanochtend met Satie. Daar werd de partner op ruime armlengte nostalgisch van. Vroeger thuis. Klassieke muziek op zondag en een krant. Zoveel tevreden verleden tijd kon ik niet aan, dus toen de pianoklanken waren verstomd gooide ik er de Peel Sessions van Killing Joke achteraan. Daarna, vanmiddag na de wandeling, kwam Chelsea Wolfe voorbij met haar live registratie van Roadburn (2012), gevolgd door Wovenhand's gelijknamige (maar met spatie) debuutalbum. Terwijl ik dit typ is de muziek op. Eventjes dan, want ik heb als de wiedeweerga The Head on the Door van The Cure in de cd-speler gemikt. Die mag ons avondeten-maken-in-de-keuken-ritueel opluisteren.
En hier op deze godvergeten plek verlaat ik u met heel andere koek. The Sundays. Here's Where the Story Ends.