Zonnewende
Mensen, het is maar kerst hè – gewoon een verhaaltje waaromheen een hoop heisa is bedacht. Ik herhaal: verhaaltje, bedacht. Gewoon door onszelf. Ooit gevierd omdat de donkerste tijd erop zat en langzaam maar zeker de dagen weer wat langer werden. En na een tijdje werd er ergens een denkbeeldig kind geboren en dat ineens erg belangrijk gemaakt. Na weer een poosje geduld werd die hele zwik eens lekker in de markt gezet en ontstond er een heuse hype van inhaligheid en vooral stress.
Tja, je zou zou zeggen: je verzint het niet. Nou, wel dus.
Vanochtend werkte ik in de boekhandel en toen ik de winkel aan het begin van de middag verliet leek het al een behoorlijk gekkenhuis te gaan worden. En dat omdat er een lichte paniek is ontstaan nu er een extra overleg aan de gang is in het Catshuis.
In Duitsland gaat de boel op slot. Om dan als grenspartner achter te blijven is eigenlijk geen optie. Dan komen de oosterburen ons land met heus vriendelijker bedoelingen opnieuw bezetten. Moet je niet willen. We zijn zelf al niet eens in staat om verstandig te handelen, dus misschien moet daar eerst eens wat mee worden gedaan.
Goed, dus met een 'dreigende' lockdown in het vooruitzicht gaan we nu alsnog als een stel malloten de winkels in. Alles voor de ultieme kerstgedachte. Vrede op aarde, maar mag ik u dan wel even op uw bek slaan of gewoon gezellig uitschelden omdat ik nu al zo lang in de rij sta en ik al mijn cadeaus, eten en versiering nog moet regelen? Fijn.
Wat maakt het uit? Waar zijn we mee bezig? En hoe kun je met droge ogen beweren dat Nederland in een intelligente lockdown zit als iedereen dagelijks bewijst oliedom te zijn (nogmaals, of je het nu eens bent met de maatregelen of niet. Ik wacht ook liever niet op een rood licht, maar ja, soms is dat gewoon wel verstandig)?
Ach, ik vraag het mij gewoon af, neutraal en menslievend als ik immers ben.
Ondertussen stel ik mij voor dat we aan kerstspreiding doen. Of dat die hele rare toestand gewoon wordt afgeschaft (net als Sint, Pasen, Halloween, Valentijnsdag en al die andere gekte).
Echt hoor, het kan heel erg leuk en fijn zijn om met z'n allen bij elkaar te gaan zitten. Iets lekkers maken, elkaar cadeautjes geven, lief zijn voor elkaar. Of om elkaar enge sprookjes te vertellen in een gekostumeerde setting. Zelfs een oude man met een lange en best ranzige baard en een gekrulde staf die pakjes geeft aan kinderen (vroeger noemden we dat een kinderlokker, gelukkig leven we tegenwoordig in een inclusieve maatschappij) kan best vermakelijk zijn. Maar moet het echt allemaal zo idioot worden uitgevoerd? Moeten we elkaar niet gewoon het licht in de ogen gunnen in plaats van ruziezoekend en met ellebogenwerk de schappen leeg te roven?
Wat ook nog kan, omdat we nu eenmaal echt heel goed zijn in het verzinnen, vertellen en heilig geloven in verhaaltjes, is dat je watdanook viert wanneer het je uitkomt met de mensen die je liefhebt. Ergens in mei een meidoorn met lampjes kan best leuk zijn. Maar niet verder vertellen, want dan zitten we binnenkort weer met dezelfde ellende.