Zwerversgilde
Nou, even kort dan, want ik ga zo zwerfvuil rapen – klauwen, zoals we dat inmiddels noemen – met vriendin K.
De werkzaamheden zijn hiernaast tot bedaren gekomen. Met een veel te blijde glimlach werd dat bevestigd door de meneer van Eigen Haard toen ik met mijn verkreukelde kop naar buiten stapte voor wat boodschappen. Hij werkte zijn lijstje af, nam foto´s en deelde mee dat er “hopelijk heel snel een nieuwe bewoner komt”. Ik zei dat we bijna niet kunnen wachten. Mijn cynische ondertoon ontging hem. Noem het professionele immuniteit, kan ook.
Gisterenavond keken we de toch best wel heel mooie documentaire I Am Greta. Een aanrader, zelfs als je wat sceptisch bent ten opzichte van haar – scepsis is het laatste wat we nodig hebben als het gaat om de massa-extinctie waar we middenin zitten en dat er heel misschien nogal hoge nood is. Dat klinkt dramatisch en dat is het ook. Kijken dus. Gewoon via NPO.nl, simpel zat.
En omdat het april is – en dus gewoon weer de National Poetry Month aan de gang is (doen ze sinds 1996 in Amerika) – heb ik vanochtend geheel in lijn met de algehele dichterlijke vrijheid een gedicht van eigen hand zonder vertaling ingezonden. Ik vertrouw erop dat ie door de ballotage komt, vorig jaar deden ze ook niet moeilijk.
Oké dan. We moeten door mensen. Vuil van de straat, uit de struiken en uit het water halen en dan nog het idee hebben dat het geen reet uitmaakt. Maar zo is het niet, het maakt wel uit. Dus doe gezellig mee als je toch buiten bent, red jezelf en de andere dieren van een met plastic gevulde maag. Hoeiiii!