Hodiaŭ mi telefonvokis kun kara esperantisto E.
Antaŭ mia diagnozo de aŭtismo, mi kredis, ke mi ne rajtas peti helpon kaj komprenon pro miaj malfacilaĵoj pri komunikado. Mi kredis, ke estas mia devo klopodi esti normala. Feliĉe, E komprenis kaj akceptis miajn “aŭtismajn regulojn”. Mi sentis aŭtisman feliĉon.
Eble ĉar mi sentis min sekura, mi unuafoje povis paroli Esperanton longe kaj flue. Ne plu necesas tro pensi. Mi ne plu rimarkas, ke mi parolas alian lingvon. Mi pensas rekte Esperante! En mia cerbo estas nun 3 ŝaltiloj: la hispana, la angla kaj Esperanto.
Toluko, Meksiko
Legu ankaŭ mian blogon.