De Deceptie van Van Voorbijgaande Aard
Tot dat ene moment dacht ik dat ik over meer talenten kon beschikken dan alle anderen. Ik leefde mijn leven wetende dat ik alle dingen die anderen deden ook kon en meestal beter. Nou daar word je extreem gelukkig van. Neem dat maar van mij aan. Op die dag in de maand mei veranderde alles, niks bleef er van mijn vertrouwen over. Zij was de overtreffende trap van iedere wetenschap, geen feit kon haar overtreffen, iedereen die haar zag wist meteen hoe mooi mooi hoort te zijn, ze stond bovenaan de trap op weg naar schoonheid, de gebarsten spiegel van onze ijdelheid. Mensen die voor ze haar zagen nog dachten dat ze er mooi uitzien zaten onderaan de trap te janken, de ogen dreven uit de kassen, hun gelaat trok alle kanten op maar dat deerde mij nou net niet. Ik zag haar en er gebeurde iets daarbinnen in dat lijf waardoor ik pardoes ging twijfelen aan mijn niet geringe vaardigheden, dat was me nog nooit eerder overkomen. Ik wist zeker dat ik overal goed in was en als het moest de beste, in hameren, lezen, vingerverfen, eitjes bakken, puzzels maken, sokken breien, spiegelen, wis en scheikunde, materiaal kennis en nog veel meer, zeg maar alles. Ik had alles in de vingers maar ook in mijn lijf was ik veel beter dan de rest, mijn teelballen waren extreem fit, de zwemmers in top vorm, mijn hart klopte precies goed, de longen konden zeer bijzondere dingen doen met lucht. Artsen werden er bang van, vervolgens wouden ze alle rechten op mij en mijn organen zodat ze na mijn dood gouden bergen konden verdienen met de beste organen ooit. Zij was niet onder mijn indruk ik wel van haar.
Dat doet wat met een mens, zo'n totaal nieuwe ervaring. Ik moest weten waarom zij unieker was, misschien, waarschijnlijk een nog beter mens met een nog beter lichaam. Ik deed wat ieder mens deed als ze mij zagen, selfies nemen, vragen om een handtekening, grote ogen opzetten en zonder opzet de mond ver open laten vallen. Nu pas begreep ik mijn vele fans. Allemachtig. Thuis ging ik mij eerst van pure ellende bezuipen, volproppen met dropjes, taart en junkfood en twee etmalen en een week na deze totale ineenstorting zocht ik haar naam online op. Ze was mijn vrouwelijke evenknie, in bijna alles gelijkwaardig maar ze had een uniek, niet te benaderen groot talent, deze vrouw kon als de beste ovuleren, een magistrale eisprong, nooit eerder gezien zo fitaal, energiek en soepel. Mijn zaad kon ook wel wat maar dit niet, zoveel kracht en vaardigheid, bijna absurde intensiteit, inderdaad daar kon ik niet tegenop. Dat is niet omdat ik geen eierstokken bezit, dat is nou eenmaal zo geregeld, ik was al mijn leven lang de meerdere over man en vrouw, vrouwen benijden mijn perfecte scrotum, sprankelende bal beweging, de kloten en hun dartele dans. Ze was verdomme gewoon beter, vitaler, frisser, voller met leven. Ik was dus meteen minder. In die gedrogeerde week na de blik op mijn overtreffende trap werd het gedachten goed steeds slechter, ik wist tot die dag niet dat het beter kon, nu donders goed, er waren misschien meer zoals zij, dan zou ik op de perfecte hit lijst van twee naar drie naar vier kelderen en misschien wel buiten de top tien vallen. Meteen moest ik aan zelfmoord denken, het is tenslotte wel mijn eer. Moord kwam ook op maar met het dood maken van de nieuwe perfectie, een foute handel missie daad uitgevoerd door mij, de oude, zou ik mijn perfectie niet terug krijgen, slechts uitgelachen worden om mijn imperfectie, omdat ik, ik ja, ware perfectie niet aan kon. Beide gedachten zaken vrat ik met tien kilo chocolade repen uit mijn gedachten in de hoop dat mijn humeur dan veel beter zou zijn zodat ik de ander kon gedogen en zelfs vergeten, dit gebeurde niet, ik werd alleen kots misselijk. Het is maar dat u het weet.
De enigste echte oplossing kwam op hangend boven de wc pot, ik moest mijn talenten verbergen, weg doen, opzij zetten, ontkennen en vanaf nu leven als een volstrekt normaal mens met amper een klein talentje, voor nagel knippen of zo iets. Dat heb ik gedaan en vanaf een week of twee na mijn blik op die super geweldig geovulieerde mens leef ik onopvallend tussen de rest. Zelden denk ik nog aan mijn overdaad aan mogelijkheden, als mensen me nog vragen om iets te doen dan hef ik mijn handen en zeg 'ik zou het ook niet weten'. Niemand vraagt mij nog om een handtekening, tenzij ze deze nodig hebben in ruil voor mijn geld, ik een A4, zij een flink deel van mijn inkomen. Ze willen ook geen selfie meer met hun en mij, niet eens per ongeluk. De metamorfose van zo goed als god naar enorme stumper is 100% geslaagd. Inmiddels vind ik talentloos leven zelfs aangenamer, zeker nu ik weet dat er iemand is die alles net zo goed kan en waarschijnlijk beter, dan hoeft het voor mij niet meer. Iedereen zegt dan toch 'best knap van die jongen hoor, maar weet je wie het echt goed kan...: dat verdraag ik niet.