De laatste der Lariekoekanen.
Hallo. Ik ben vandaag opgewekt omdat ik deze spreekbeurt mag houden over een onderwerp dat mij ligt na aan het hart. Het gaat over mij en mijn inmiddels verdwenen volkstam, de Lariekoeks. Dat zijn of beter uitgedrukt waren de oorspronkelijke inwoners van dit deel van de wereld voor de rest kwam opdagen uit het ons omringende vreemde.
Wij, toen daar nog sprake van was, wij, de Lariekoeks waren niet heel lang geleden nog met velen maar we, ze, de rest, zijn snel verdwenen door van die steeds wisselende omstandigheden.
Het begon voor ons ooit elders, kleiner in Lariekoekië, we waren daar vredig aten complimenten waar we iedere dag naar visten van vroeg tot later in het Larie meer en in de Koek rivier. Op een zekere dag zonder verder veel opzienbarends kwamen de vreemdelingen, Deze anderen kwamen opzetten zoals wind een einde maakt aan windstille dagen, ze keken een keer meewarig, pakten ons op en plaatsten ons hier in dit ontzettend veel grotere reservaat genaamd Zone Desolaat #4. Het is groter dan ons oude land ooit is geweest zelfs toen keizer Enorme Onzin de Gigantische de leiding had over de Lariekoekanen. Het gebied ziet er uit als een pointillistisch schilderij gecombineerd met een magisch surrealistische vermengd met waterverf en dat weer gemixed met die typische lichtval van oud hollandsche landschappen inclusief wolkenpartijen en altijd waterig zonnetje vooral omdat de waterverf steeds daarheen gaat lopen.
Voor ik er als Lariekoekaan alleen voor stond bestond de stam uit veel meer leden dan één, ontelbaar veel vind ik maar ik ben dan ook slecht met nummer. Het uniek voor ons gereserveerde land is groter dan de provincies Utrecht, Drenthe, de steden Kampen, Vlissingen, New York, Ipswich, dorpen Schagen, Dedemsvaart, Hoenderloo en landen als de UK, Oezbekistan en Nigeria samen dus zeker flink te noemen.
De andere stamleden verdwenen soms, niet zelden, vaak zomaar als donker door licht, ze transformeerden lukraak in andere stammen, werden pardoes omgezet in een ander individu of ding, kwamen niet langer van pas, liepen daaruit en raakten zo het contact kwijt, duizenden verdwenen er in semantiek, weer anderen in romantiek, sommigen in antiek er werden er zelfs in het geheim publiek, leden werden voor dag en dauw als vermist opgegeven en iedereen nam dit voor waar aan, unaniem.
Op een zekere dag of een onzekere, de dag heeft zich daar tot op heden nooit over uitgelaten, was ik alleen over tussen allerlei lieden die in vervlogen tijden eens deel uitmaakten van de Lariekoe cultuur maar daar nu niks meer van wilden weten laat staan het zich nog konden voorstellen. Niks kon ze overtuigen en ik heb alles binnen mijn mogelijkheden geprobeerd, stofzuigen, de montage tafel, tap dansen, het operatie theater, flyeren, waterballet, een lange fietstocht, het alfabet en zo voorts. Het hielp allemaal niks. De eens zo boeiende Lariekoe stam was bijna compleet ontleed op één deel na, ik.
Er is maar één manier waarop een Lariekoekaan terug kan keren naar zijn oerbron clan, de Roots van Larie en Koek, de Lariekoeker Methode maar die is allesbehalve eenvoudig daarvoor heb je een nummer van de Bee Gees nodig en airplay, een manier vinden om er naar te luisteren en dat nu ten tijde van Spotify, Youtube, downloads en Kanye Big Daddy Keane en Django Reinhardt III dan luistert niemand meer naar de ille volksmuziek van het Lariekoek tijdperk, in een ander dansbaarder jacketti. Ik heb wel eens een Bee Gees liedje aangevraagd maar ze vroegen altijd payola payola payola en dat nummers is nooit officieel uitgebracht, draai dan alsjeblieft wat anders, een track die ze op lp hebben uitgebracht, een 7 itch, iets van op een compact disc compilatie, ik raak dan in paniek en vraag dan telkens een nummers van Skullflower aan of ik klik naast het vakje voor indienen van aanvraag voor Bee Gees track op het vakje aanmelden nieuwsbrief. Ik heb al vijfhonderd nieuwsbrieven en nog geen enkele keer een nummer aangevraagd. Zo blijf ik voor altijd een eenzame Lariekoekaan, de laatste nog actieve van de hele stam.
Ik kan me dag waarop ik er achter kwam dat ik de laatste was van mijn stam nog herinneren als gisteren, nee, eergisteren, gisteren vulde ik vier formulieren in in een speciaal daarvoor vrijgemaakte ruimte. Het was een dag met extreem weer, het ging tekeer, echt galoos weer. De regen viel met bakken daaruit kwamen van die zware vette druppels, die met dat volle gewicht als bakstenen vielen op onschuldige weerloze blaadjes die zich niet kunnen verweren tegen zoveel boven natuurlijk geweld en dat in combinatie met de striemende wind, zo'n koude overgewaaid uit oude natuurdocumentaires over de beide pool gebieden voor het daar zo heet werd dat de ijsberen smolten en veranderden in waterberen. Juist op deze dag zag ik het in. Ik, de laatste bezige Lariekoekaan. Het was alsof ik te diep in een glaasje had gekeken zo voelde dat toen terwijl de wind alles rondom geselde en de regen onophoudelijk overal op kletterde. Ik was blij dat ik er tegen kon want anders was het niet best. Het was zondermeer gortig zat.
Ik wou er daarna meteen werk van maken. Dat doe ik best vaak ik ben ergens mee bezig en voor ik het weet ben ik aan het werk, ontvang salaris, klok in, vraag om kilometer vergoeding en van boven naar benee, thuis dus, dan kreun en puf ik en zeg dat het zo'n zware dag is, en dan de kinderen die ik erbij heb omdat dat er gewoon bij hoort anders is werk meer zinloze bezigheid zonder geldig excuus, een kastijding. Ik ga weer terug omhoog, blijf stug achter een computer zitten zitten, tik bij Google Lariekoek in en zie allemaal dingen over mij. Niks te lezen over de Bee Gees en resurrectie van mijn stam. Ik breng uit pure ellende een proces op gang, maak een hartige taart diagram, zet willekeurige % teken achter numeres, fabriceer een grafiek en ontwikkel zelfs een versimpeld productie proces met van die blokjes en lijntjes en daarna schrijf ik artikelen die verdomd veel lijken op gerechtelijke stukjes, van dat spul dat alles in woorden wil vatten zonder uitzondering alsof het dan waar is, waar goet of waar foud, nou als dat geen werk is dan weet ik het ook niet meer.
Dan als donderslag bij verduisterde vaak flitsend opgelichte onweers hemel zie ik iets opvallends, een verwijzing naar De Lijst met alle nog levende ex Lariekoekers op aard inclusief de VILs. Politici te over, zangers, dokters, regisseurs, zakenlieden, porno actrices, koekenbakkers, advocaten, tv presentatoren een erg lange bonus lijst met de royalties, ook die, vanzelfsprekend. Het kost twee dagen en vijf uur voor ik de hele reeks heb uitgeprint op juiste grote, dubbelzijdig, genummerd, mooi lettertype, goede regelafstand, het moet wel werk blijven waaraan verdien ik anders mijn loon, eenmaal tot in de puntjes perfect kost het toch nog ±20 minuten om alles goed te drukken, eerst deed ik per ongeluk zwart wit in kleur daarna wel zwart wit als zich zelf. Het ziet er heel anders uit als je het verschil maar wilt zien. Ik wou naar huis gaan maar daar was ik al, ik werk immers thuis op alle dagen en was vanwege het onweer al thuis op de bank gaan zitten, de grote zware onweers druppen vielen door het open raam, dan moet je wel. Ik wou mezelf als andere beloning voor geleverde diensten tracteren op een glimlach.
Net op dat moment ging de bel. Weg. Vertrok naar het buitenland om daar te gaan werken aan de toekomst. We zaten er daarna dagenlang beteuterd bij. Niemand van ons wist ervan, dat onze bel ontevreden was met zijn plek hoog aan de deur. Het klonk altijd zo vrolijk als je het met je wijsvinger onderdrukte. Ik, mijn familie, we waren totaal onbereikbaar. Dit kon niet goed blijven gaan. Had ik maar meer niet zelf verzonnen vrienden met bel kennis, ze zouden het wel weten. Ik wist van toeten noch blazen en besloot daarom een trompet te gebruiken als bel met een instructie, want aan de deur trompetteren doe je niet zomaar. De familie was mij uiterst dankbaar, Imagine besloot om mij te verwennen met mijn favoriete gerecht, watergruwel en stoofperen, als toetje aten we de laatste restjes taart diagram. De kinderen waren zo zoet die dag dat we ze bijna in een zakje wilden stoppen en verkopen als dropstaven, deden we niet. We hebben ze nodig als rede voor alles waarvoor we opstaan en geld verdienen als slootwater. Het was al negen uur ik zou de tanden van Imagine gaan poetsen toen ik op internet dit nümmérs hoorde ...