VVA miniserie Therapeutische Stukjes
(Deel 1 van 1)
Nog geen week geleden begon dit hele proces. Ik had iets gehoord over een stand van zaken, omstandigheden iets voor een reactie maar ik zat daar, dronk mijn oplos koffie en pas toen ik op zoek ging naar een homp koek drong het door 'Ik vind er niets van' Ik schrok behoorlijk want ik vind overal iets van. Dat is voor ons type als de natte neus van een hond, blijft dit effect na een oorzaak en een gevolg uit dan is er iets goed mis.
Meteen zat ik en zak en as, mijn leven was van een nieuwe hardcover voor de volle prijs gekocht in een echte boekenwinkel veranderd in een beduimeld exemplaar bij een kringloop winkel voor alles en ook wel eens een boekje. Het boek was qua inhoud hetzelfde maar toch helemaal anders. “Vreselijk!” citeerde ik de auteur Hubert Schimmelpenninck, onterecht onbekend gebleven, hiermee uitdrukking gevend hoe ik me op dat moment voelde. Het besef drong meteen diep door, ik zag het zelfs in de spiegel van de ziel van anderen, in hun pupillen, het klonk door in het timbre van elke stem, ik was niet langer de beste versie van mezelf nu ik zomaar op eens ergens niks van vond.
Ik had dringend hulp nodig. Ik sloeg de gouden gids open op zoek naar kennis uit het verleden en heden over mijn soort onthutsend gedrag, aanstootgevend was het zowaar ik u brom. In de gids vond ik diverse kenners op alle gebieden waaronder ook Helers gespecialiseerd in tijdelijke onverschilligheid [aanbevolen] Ik zocht naar sterren, tekens der beoordeling des waardige tijds, zodat ik de beste heler uit de reeks kon inhuren. In de papieren versie stond niks maar eenmaal aangelijnd waren er meer dan voldoende meningen over deze categorie helers te vinden. Het waren allemaal prima mensen, vak lui, met een zekere staat van dienst, dat zag ik zo, niks dan lof, zelfs al waren ze dat niet, of minder goed dan uitstekend, de nood was inmiddels zo hoog dat ik een bijna vier sterretjes therapeut gewoon wel moest accepteren. Gelukkig kon ik terecht bij iemand met bijna 5 sterren, de laatste ster was net niet tot de rand toe gevuld.
Een uur daarna had ik een afspraak voor de dag daarna, De van alles wat iets wetende man had de ernst van de situatie ingezien en alle andere afspraken naar achteren geschoven. Ergens niets van vinden is in ons reactief leven vergelijkbaar met een zwaar ongeval op de weg voor de EHBO, hele hoge nood.
DE dag daarop zat ik tegen over de therapeut, Hein, een broodmagere man, een afgetrainde duurloper waarschijnlijk en deed mijn verhaal. Hein luisterde aandachtig. Ik vertelde dat ik de radio aan had gezet en er een bericht was over een situatie in een regio op een bepaald vakgebied en dat ik amper luisterde en enkel genoot van mijn bakje oploskoffie, mijn stem brak toen ik de boodschap overbracht. De therapeut keek verschrikt, zuchtte diep, daarna deed hij snel zijn hand voor de mond, een heler mag dergelijke emoties nooit tonen aan een cliënt maar soms is het te erg. Ik kon ook zien dat Hein eigenlijk onbedaarlijk wou huilen in plaats daarvan ging hij op de vloer liggen en ademde een paar minuten diep in en uit tot kalmte was herwonnen.
Hij zei “Mijn excuses, ik had gehoopt op een minder moeilijke situatie, eentje waar ik geen nachtje over moet slapen, helaas.” Ik bood daarop mijn excuses aan en hij accepteerde deze schoorvoetend. Hij trok zijn vlinderdasje recht, rechte zijn schouders met een waterpas en sprak op gemaakt lijzige toon “U moet weten dat ik altijd mijn uiterste best doe om mensen te helpen maar ik doe geen belofte aan niemand niet, ik weet niet zeker of ik kan zorgen dat u na deze kuur nooit weer tegen iets aan loopt waar u niets van vindt echter in de meeste gevallen slaag ik er in om dit voor een zeer lange periode te voorkomen” Ik vond dit geruststellend en zei dat ook. Hein knikte waarmee hij aangaf dat ik werd gehoord. Dat deed me goed, zo vaak komt dat niet voor. Ik besloot daar gebruik van te maken door nog iets te zeggen “De crisis situatie bij Ajax gaat me na aan het hart!” Ook dit veroorzaakte een duidelijke reactie, hij drong er echter op aan om hem de ruimte te geven zijn werkplan voor mijn euvel te vertellen, uitleggen wat ik en hij allemaal moesten doen om voor op het goden gouden paadje over de tienbaans snelweg rijden zo snel mogelijk weg van OZ en zijn miniseries, het omroepland van onverschillige zaken. Nu was het mijn beurt om te knikken, en ik besloot meteen mijn kwek te houden over Ajax.
Hein liep naar een digitaal bord aangesloten op zijn mobiele telefoon. Hij liet een punt zien op een heel wit vlak en sprak “Dit is waar u zich bevindt” vervolgens liet hij een kaart van Smægmå zien en zei dit is waar we zo snel als mogelijk terug naar toe gaan. “Goden zij dank” citeerde ik weer Hubert Schimmelpenninck, mijn favoriete auteur voor citeren, zijn taal is altijd zo helder en eenvoudig, echt iemand die bij de essentie blijft en niet voortdurend afdwalen naar regionen die niks te maken hebben met hele verhaal, gewoon taal om taal te maken, daar vind ik namelijk ook niks aan.
“U bent vorige week in het nergens terecht gekomen. Het is aan mij om te ontdekken waarom maar we moeten eerst en vooral denken aan de toekomst. Het vinden van de oorzaak is niet per c noodzakelijk om het euvel in de nabije toekomst te voorkomen. Het is echter mijn taak om alles tot de bodem uit te zoek, de onderste steen van het fundament boven halen en als dat eenmaal klaar is een ander meer opleverend bouwwerk neerzetten.” Ik knikte heel erg. Hein ging voort. Op het grote scherm liet hij al pratende en wijzende zijn plan voor mij zien en vertelde daarover. “U gaat van A naar Beter, laat u niet van de wijs brengen door alle afleidingen en afslagen, gaat vermetel voort naar u doel, daar waar de rivier der eeuwige verschilligheid, betrokkenheid stroomt als een wilde en alle mensen meesleept naar het intens grote geluk der voortdurende communicatie, discussie en oproer. Het paradijs waar u sinds vorige week uit bent verstoten.” Nou ik stond op uit mijn grote luie stoel en gaf Hein een daverend ovatie, ik was om, tot nu toe dacht ik dat mijn probleem zelfs te groot was voor een zo goed als vijf sterren therapeut. Niks is minder waar.
Om daar te komen moeten we iedere week samen een paar uur doorbrengen, uw verplichte verzekering betaalt mij, eveneens verplicht, en ik praat dan tegen u, toon u het goede beeld onder andere op dit scherm en dat net zolang u het zich kunt veroorloven en tevens tot u weer 'daar' bent, wederom verscheen de kaart van Smægmå op het scherm. Ik was blij verheugd dat ik iemand had gevonden die dit voor mij over had, die iedere week een paar uur met mij door wou brengen en praten over dingen die mij nu niet bezig houden in verband met die kwalijke onverschilligheid maar er dan weer toe doen en dat we dit allemaal samen doen met mijn verzekeraar en zo zij hij dat is in feite iedereen daar, weer wijzend op de land kaart en vooral op alle bewoonde gebieden. De rest voegt verdomd weinig toe aan de staatskas en dergelijke. Al die bomen, grassen, dat water en die lucht, daar heb je verder helemaal niks aan. Hein vond overal het zijne van, dat was goed om te horen en zien, een heerlijke uitgesproken persoonlijkheid, een man van het woord met oordelen over alles uit zijn mond naar voren gebracht met alle woorden in zijn hersenen aanwezig, geweldige ervaring. Zo wou ik ook weer zijn. Ik zag ook dat het geluk bij hem er van af straalde.
Na anderhalf uur zo aanhoren wat ik allemaal moest doen en wanneer moest ik weer naar huis. Ik was een beetje huiverig dat ik daar zo meteen waarschijnlijk een moment van de dag weer op een stoel of bank zou zitten, iets zien en horen en daar dan niks vinden. Het kon altijd ooit op ieder moment van een etmaal waarheid worden, een rilling liep over en of door mijn lijf door die gedachte of misschien ook wel door de kou terwijl ik door de kou fietste van stad terug naar het dorp. Thuis gekomen volgde ik het advies van Hein en deed er alles aan om te voorkomen dat ik ergens niets van kon vinden. Ik zag een plant met een dor blaadje en zei 'Daar maak ik notitie van', ik keek naar de muur, en zei 'mooi, mooi, lekker dicht' en zo voort alsmaar bevestigend dat het er was en dat ik daar was om er iets van te vinden net zo lang alles weer normaal was op de wereld. Ieder uur deed ik digitaal verslag van mijn vorderingen op de Hein Verbeter je Wereld Applicatie, zodat hij de data die ik aanmaakte kon analyseren en we deze volgende week konden gaan bespreken. Heerlijk, al die vorderingen zei ik tegen de App, ik gaf het een 8 op een lijn van 10, dat zou de nodige gespreksstoffen opleveren, dat weet ik zeker.
Sindsdien weet ik dat ik aan mezelf moet blijven werken zodat ik een beter mens ben dan ik was en nu nog ben, opdat de wereld zich aan mij zal tonen en eenmaal daar dit dan blijft doen. Echt daar vind ik wat van en zo hoort dat.